Amerikan Karşıtlığının Kökleri ve Tehlikesi

Amerikan Karşıtlığının Kökleri ve Tehlikesi

Prof. Dr. Dr. Ümit Yazıcıoğlu

Amerikan karşıtlığının kökleri karmaşık ve çeşitli faktörlere dayanmaktadır. Aşırı Amerikan karşıtlığı, uluslararası ilişkiler ve küresel güvenlik için tehlikeli sonuçlar doğurabilir. Dünya barışı ve iş birliği için, farklı ülkeler arasında anlayış, diyalog ve olumlu iş birliği kurma çabaları önemlidir. 1968 solu, anti-emperyalist bir ideolojiye bürünmüş ateşli Amerikan karşıtlığına tapıyordular. Dolayısıyla 10 Haziran 1982'de Bonn'da NATO'nun ikili kararına karşı bir barış gösterisi düzenlediler. ABD'den ayrılma düşüncesi verimli bir zemin bulmuştu ve tehlikeli bir durum oluşturmaktaydı. Halbuki o dönem Özgür bir yaşam biçimini savunmak isteyen herkes bu ittifakı canlandırmalıydı.

Amerika Birleşik Devletleri, başka hiçbir ülkenin olmadığı kadar hayranlık ve nefret uyandırıyor. Avrupa kamuoyunun tavrı, büyülenme ve kınamayla gidip geliyor, çoğu zaman yeterince çekim ve reddetme bir göğüste karışıyor. Almanya burada bir istisna değil, özellikle belirgin bir Amerika fobisi ve Amerika coşkusu bir arada var.

Tarihsel olarak, her iki ülke de yakından bağlantılıdır. 20. yüzyılın ortalarına kadar Almanlar, İngiliz, İrlandalı ve İtalyanların önünde Amerika'daki en büyük göçmen grubuydu. 1820 ile 1920’li yıllar arasında, Almanca konuşulan bölgeden yaklaşık altı milyon insan göç etti; bu insanlar en çok Amerika'ya yerleştiler. Yalnızca 1882'de 250.000 Alman göçmen Amerika Birleşik Devletleri'ne çıktı. Birçoğu ekonomik durumlarını - özellikle toprak mülkiyetini - iyileştirme umuduyla gelirken, diğerleri feodal-otoriter Almanya'da reddedilen dini ve siyasi özgürlüğü Amerika'da aradı. Amerikan İç Savaşı'nda 500.000'den fazla Alman-Amerikalı Birlik tarafında savaştı; birçoğu 1848'de demokrasi hareketinin bastırılmasından sonra Almanya'dan göç etmişti.

Alman-Amerikalılar milletvekili, vali ve general oldular. Bu iki uluslu simbiyoz ancak iki dünya savaşıyla, ABD ve Almanya'nın düşman güçler olarak karşı karşıya gelmesiyle bozuldu. Amerika'daki göçmenler öncelikle, herkesin yeni bir başlangıç yapma şansına sahip olduğu, sınırsız fırsatlar diyarını görürken, Almanya'daki kültürel ve siyasi elitlerin Amerika'ya dair net bir şekilde bulanık bir imajı vardı. Kuşkusuz, kozmopolit ve özgürlüğü seven ruhlar için Amerika bir umut ışığı olarak görülüyordu. 1789 Fransız Devrimi başarısız oldu, Amerika Birleşik Devletleri kendini yeni bir dünyanın öncüsü olarak gören bir cumhuriyet olarak ilan etti. Amerikan Bağımsızlık Bildirgesi, insanın baskı altında, kanunsuz bir varoluş sürdürdüğü tüm koşulları ortadan kaldırma çağrısıydı. Onların yankısı, Black Lives Matter hareketinin eşit özgürlük ve insan onuru vaadini talep ettiği bugüne kadar devam ediyor.

Erken yaşlardan itibaren, Amerika'ya duyulan hayranlık, bir küçümseme tonuyla karıştırıldı. Goethe'nin ünlü mısraları "Amerika, seninki daha iyi / Bizim kıtamızdan, eski kıtadan / Yıkılmış şatoları yok / Ve bazaltları yok. / İçeride sizi rahatsız etmez / Canlı zaman / Yararsız hafıza / Ve beyhude çekişme", tarihsiz Amerika'yı tarih ve kültürle doymuş Avrupa'ya karşı koydu – bu motif 19. yüzyıl boyunca ruhsuz bir materyalizme yenik düşen kültürsüz "Yeni Dünya"yı küçümsemek için yükseltilen bir motifti.

Amerika artık ilerlemenin öncüsü olarak değil, Avrupa'nın antipodu ve onun iç değerlerine yönelik bir tehdit olarak görülüyor. Avrupa derinliktir, gelenektir, ruhtur, trajedidir; Amerika, materyalist, teknoloji bağımlısı ve parayla yönetilen bir medeniyeti temsil ediyor, gözüyle değerlendiriliyordu Bu tür klişelerin gerçek Amerika ile çok az ilgisi vardır - bunlar, Amerika Birleşik Devletleri'nin motoru ve somut örneği olduğu liberal moderniteye karşı savunma amaçlı projeksiyonlardır. Amerikan karşıtlığının tahayyülünde ABD, kapitalist modernitenin tüm olumsuz yan etkilerinin atfedildiği "halüsinasyon görmüş bir Avrupa karşıtı" işlevi görmektedir. Tarihsel Amerikan karşıtlığı, kibir kisvesi altında, eski Avrupa'nın küstah, tasasız, ileri görüşlü Yeni Dünya karşısında aşağılık duygusudur.

Avrupa‘da, Amerikan teknolojisinin ve kültürünün kazanımlarını ne kadar çok benimserse, Amerikan karşıtı kızgınlıklar o kadar şiddetli hale gelir. 1920'lerde modern fabrika organizasyonu, reklamcılık, tempo, film endüstrisi ve kitle kültürünün eski dünyaya yayılması ve insanların kulüplerde caz müziği eşliğinde dans etmesiyle ilk zirveye ulaşır. Devrimci sol açısından Amerika, finans kapitalizminin tapınağı, ulusal-muhafazakâr sağ için ise kültür ve geleneğe yönelik nihai tehdit olarak değerlendirildi. ABD'nin Büyük Britanya ve Fransa tarafında savaşa girmesi ve Versailles Antlaşması'na dahil olması, Almanya'nın muhafazakâr elitleri arasında Amerikan karşıtlığını yoğunlaştırdı.

"İlke Amerika" Oswald Spengler, Ernst Jiinger ve Martin Heidegger gibi anti-liberal başkaldırının öncüleri için ABD, varlığını unutmuş, ruhsuz bir modernitenin kahramanıdır. Somut siyasi ve sosyal bir yer olarak Amerika ile ilgili değil. Onları büyüleyen ve iten şey, dünyanın geri kalanını büyüleyen "Amerika Prensibi" dir.

Martin Heidegger, "Amerikancılık"ta "aslında aşırılığın tehlikeli şiddetini" görüyor, çünkü o, demokratik burjuvazi biçiminde ortaya çıkıyor ve Hıristiyanlıkla karışıyor ve tüm bunlar, kararlı bir tarih eksikliğin atmosferinde" Nazi Almanya’sı ile Amerika Birleşik Devletleri arasındaki savaşı, kadersel tarihsellik ile yıkıcı tarih eksikliği arasındaki devasa ve belirleyici bir savaş olarak stilize ediyor. Ernst Jiğer, Amerika'yı hayatın her alanına nüfuz eden yaygın kapitalizmin anavatanı olarak görüyor. Öte yandan, komünist solun da paylaştığı bir model olan "ekonominin devlete sıkı bir şekilde tabi olması" çağrısında bulunuyor.

Amerikan karşıtlığı, bazı insanların Amerika'yı emperyalist, müdahaleci veya hegemonik olarak nitelendirmesi, dış politikada çifte standart uygulandığı düşüncesi, kültürel yayılmacılığa eleştirel bakış açısı veya Amerikan kapitalizminin eleştirisi gibi farklı sebeplerden kaynaklanabilir. Ancak, her ne kadar bazıları Amerika'yı eleştiriyor olsa da, Amerika'nın çeşitli alanlarda küresel bir etkiye sahip olduğu ve birçok ülke için önemli bir partner veya müttefik olduğu da unutulmamalıdır. Genel olarak, Amerikan karşıtlığı gibi duygusal ve karmaşık konular, farklı bakış açılarına sahip insanlar arasında önemli tartışmalara yol açabilir. Eleştirilerin sağduyu ve objektif verilere dayalı olarak yapılması, sağlıklı bir tartışma ve anlayışlı bir diyalog ortamının oluşturulmasına katkı sağlayabilir.

Amerikan karşıtlığı, modern ve anti-modern arasındaki çatışmanın bir ölçütü olarak sadece Almanya'da değil, Fransa'da da Amerika sempatisi ve fobisi aynı anda vardı ve halende var. New York'taki Özgürlük Anıtı, Fransa'dan bir hediyedir. Fransız Devrimi ideallerinin ve Amerikan Bağımsızlık Bildirgesi'nin yakınlaşmasını sembolize ediyor. İkinci Dünya Savaşı sırasında ABD birlikleri işgal altındaki Fransa'yı kurtardı.

Aynı zamanda, kendi dünya duruşunun gerilemesiyle el ele giden ABD'nin siyasi ve kültürel bir süper güç haline gelmesine Fransızların hakaret ettiğini hâlâ hissedebiliyoruz. Amerikan kültürel emperyalizmi ve “dünyanın McDonaldlaştırılması” hakkındaki klişeler çok yaygındır. 1931'de, sağ ve sol arasında gidip gelen L'Ordre nouveau dergisinin editörleri Robert Aron ve Arnaud Danlieu, "Le cancer américain" başlıklı bir broşür yayınladılar. Amerika bir ulus değil, bankaların ve sanayinin egemenliği ile birlikte akılcı kültürü yaşam boyu yayan bir kanserdir, düşüncesini dile getirdiler.  Bu, Almanya'daki "muhafazakâr devrim"in öncülerinde görülen aynı tiksintinin ayna görüntüsüdür. Yine de Alman-Amerikan ilişkisinde, ABD'nin "küresel bir ulus" olarak özel rolünün dezavantajı olan evrensel Amerikan karşıtlığına girmeyen tuhaflıklar var. 1945'ten sonra Batı Almanya'ya yeniden özgürlük ve refah şansı verenler olmasına rağmen, ABD'ye çok az şükran gösterilmesi çarpıcıdır. Tazminattan feragat, Marshall Planı, Berlin Hava İkmal, Soğuk Savaş sırasında Federal Cumhuriyet için Amerikan güvenlik garantisi, Amerikalıların Avrupa Topluluğunun inşasında oynadığı yapıcı rol - tüm bunlar omuz silkerek reddediliyor.

Tazminattan Feragat: Tazminattan feragat, II. Dünya Savaşı'nın sonunda Almanya'nın yenilgisinin ardından müttefik devletler tarafından Almanya'ya uygulanan bir politikadır. Almanya, savaşın sonunda büyük bir savaş tazminatı ödemek zorunda kaldı. Ancak, 1953 yılında Londra Anlaşması ile Almanya'nın dış borçları yeniden yapılandırıldı ve ülkenin tazminat ödemeleri 20. yüzyılın sonuna kadar ertelendi. Bu, Almanya'nın savaş sonrası ekonomik toparlanmasına yardımcı olmuş ve Batı Almanya'nın hızlı bir şekilde refah devleti haline gelmesine katkı sağlamıştır.

Marshall Planı: Marshall Planı, ABD Dışişleri Bakanı George C. Marshall tarafından 1947'de Avrupa'nın savaş sonrası yeniden yapılanması ve ekonomik toparlanması için önerilen bir kalkınma ve yardım programıdır. II. Dünya Savaşı sonrasında Avrupa, büyük bir yıkım ve ekonomik zorluklarla karşı karşıya kalmıştı. Marshall Planı, Avrupa ülkelerine ekonomik yardım sağlamak ve altyapıları yeniden inşa etmek için yaklaşık 13 milyar dolarlık bir kaynak ayırmayı öngörüyordu. Bu yardım, Avrupa ekonomilerinin toparlanmasını hızlandırmış, üretimi artırmış ve refah düzeyini yükseltmiştir. Aynı zamanda, bu plan, Batı Avrupa ülkeleri arasındaki işbirliğini ve entegrasyonu da teşvik etmiştir. Marshall Planı, Soğuk Savaş döneminde ABD ve Batı Avrupa ülkeleri arasındaki bağları güçlendirmiş ve komünizmin yayılmasına karşı bir karşı tedbir olarak da görülmüştür.

Berlin Hava İkmal: Berlin Hava İkmal Operasyonu, Soğuk Savaş sırasında Batı Berlin'in Sovyetler Birliği tarafından abluka altına alındığı bir dönemde gerçekleşmiştir. 1948-1949 yılları arasında gerçekleşen bu operasyon, Batı Berlin'e insani yardım malzemelerini taşımak amacıyla ABD ve diğer Batı ülkelerinin hava köprüsüyle gerçekleştirdiği bir taşıma operasyonudur. Sovyetler, Batı Berlin'i kuşatarak şehre yapılan karayolu taşımacılığını durdurmuştu. Buna karşılık, Batılı ülkeler ABD'nin liderliğinde Berlin'e hava yoluyla insani yardım taşıdılar. Bu operasyon sayesinde Batı Berlin halkının ihtiyaçları karşılanmış ve Sovyet ablukasına rağmen şehir ayakta kalmıştır. Berlin Hava İkmal Operasyonu, Soğuk Savaş döneminde Batı Berlin'in özgürlüğünün ve bağımsızlığının korunmasına katkıda bulunan önemli bir olaydır.

Soğuk Savaş Sırasında Federal Cumhuriyet için Amerikan Güvenlik Garantisi: Soğuk Savaş döneminde Federal Cumhuriyet Almanya (Batı Almanya), Sovyetler Birliği ve Doğu Bloku ülkeleriyle komşu olması nedeniyle güvenlik endişeleri taşıyordu. ABD, Batı Almanya'nın güvenliğini sağlamak için NATO (Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü) kapsamında güvenlik garantisi vermiştir. NATO, 1949 yılında kurulan askeri ve siyasi bir ittifaktır ve ABD, Kanada ve Avrupa ülkelerini içine alır. NATO, saldırı durumunda bir üye devlete saldıranlara karşı kolektif savunma sağlamayı taahhüt eder. Bu bağlamda, ABD, Batı Almanya'nın da dahil olduğu NATO üyelerine, dışarıdan gelebilecek bir tehdit durumunda askeri destek verme sözü vermiştir. Bu Amerikan güvenlik garantisi, Batı Almanya'nın güvenliğini sağlamak ve Sovyetler Birliği'nin muhtemel bir saldırısına karşı caydırıcılık oluşturmak amacıyla Soğuk Savaş boyunca önemli bir rol oynamıştır. 1989'da Berlin Duvarı'nın yıkılmasının ardından ve Soğuk Savaş'ın sona ermesiyle birlikte, Batı ve Doğu Almanya yeniden birleşmiş ve bu güvenlik garantisi yeni Federal Almanya Cumhuriyeti için de devam etmiştir.

Alman şehirlerinin İngiliz-Amerikan hava kuvvetleri tarafından bombalanması, ortak hafızada kaldı. Eşimin ebeveynleri ‘de dahil olmak üzere birçok Alman, Alman suçlarına karşı “Anglo-Amerikan bombalama terörünü” dengeledi. Onlar için ödeştik, onların gözünde "Amerikalılar" genel olarak daha iyi değildi. Tek fark, "Almanya’nın’’ savaşı kaybetmiş olmasıydı. Hiroşima ve Nagazaki'ye atılan atom bombaları da cezasız kalmış savaş suçları değil miydi? Bu dengelemenin her şeyden önce bir işlevi olduğu açıktır: kişinin kendi suçluluk duygusunu gidermeye hizmet eder.

Hiroşima ve Nagazaki'ye atılan atom bombaları, II. Dünya Savaşı'nın son döneminde ABD tarafından Japonya'ya karşı kullanılmıştır. Bu olaylar, savaşın sonuna doğru gerçekleştiğinden ve savaşın hemen ardından Japonya'nın teslim olduğu için uluslararası hukuki bir yargılama süreci yaşanmadı ve savaş suçları mahkemelerinde yargılanmadılar. Ancak, Hiroşima ve Nagazaki'ye atılan atom bombalarının hukuki ve etik açıdan tartışmalı olduğunu söylemek yanlış olmaz. Bu olaylar, sivilleri de içeren büyük sayıda insanın ölümüne ve yaralanmasına yol açtı ve uzun süreli sağlık etkilerine neden oldu. Bu bombaların kullanılması, savaşın sonucunu hızlandırarak binlerce hayatı kurtardığı iddiası da bulunsa da, etik ve ahlaki açıdan sivil halkın acı çekmesine yol açan bir askeri taktik olarak eleştirilmektedir ve eleştirilmelidir.

II. Dünya Savaşı sonrasında, atom bombalarının kullanımı ve savaşın yol açtığı yıkım nedeniyle uluslararası toplum, savaş suçları ve insanlık suçlarına karşı daha katı kurallar ve normlar oluşturmaya yönelik çabalar göstermiştir. Nitekim, 1945 yılında BM'nin kurulması da bu gibi olayların bir daha yaşanmaması için uluslararası iş birliğini artırmayı amaçlamıştır. Bu tür olaylar, hala tarihçiler, hukukçular ve diğer uzmanlar tarafından değerlendirilmeye devam edilmektedir ve geniş çaplı etkileri ve sonuçları nedeniyle tartışmalı bir konu olarak kalmaktadır. Bu tür trajik olaylar hatırlanarak, insanlığın barışçıl ve diplomatik yollarla çatışmalara çözüm bulmasına yönelik çabaların önemi vurgulanmalıdır.

Savaş kuşağıyla birlikte bu zihinsel mekanizmanın ortadan kalktığını düşünen herkes kendini kandırıyor. 1968'lilerin büyük bir kısmı, ABD'ye karşı ebeveynlerinin nesliyle benzer bir kararsızlık geliştirdi. Bir yandan Amerika'dan gelen dürtüleri bir sünger gibi emdiler: blues ve rock müzik, çiçek gücü, Martin Luther King ve sivil haklar hareketi, Vietnam Savaşı'na karşı protestolar. 1960'larda büyüyen gençlik, Amerikanlaşmış bir nesildi. Aynı zamanda, 1968'in solu, anti-emperyalist bir ideoloji içinde paketlenmiş ateşli Amerikan karşıtlığına tapıyordu. "ABD emperyalizmine karşı mücadele", Amerikan demokrasisinin ideallerini çirkin gerçekleriyle karşı karşıya getirme amacını aşarak Vietnam gösterilerindeki popüler tezahüratlardan biriydi: "USA-SA-SS" idi.

"Ami eve git" in popülerliği Kuşaklar arası "Amerikan bombalama terörü" anlatısı, Alman "barış hareketi"nin NATO'nun Kosova savaşına askeri müdahalesine ve ABD'nin Irak'a müdahalesine karşı protestolarında da tekrarlandı. Görünüşe göre Almanlar, Amerikalıları kendileri tarafından kurtarıldıkları için asla affedemeyecekler.  Almanya'daki "barış hareketi", NATO'nun Kosova savaşına ve ABD'nin Irak'a müdahalesine karşı düzenlenen savaş karşıtı protestolara öncülük etmiştir. Savaş karşıtı gruplar ve aktivistler, şiddet içermeyen gösterilerle, bu müdahalelerin sivil halka zarar verme riski ve uluslararası hukuka uygunlukları konusunda endişelerini dile getirmiştirler. Bu tür protestolar, Almanya'nın dış politikasını ve barışçıl çözümleri teşvik etmeye yönelik politikalarını şekillendirmeye katkı sağlamıştır. Her ülkenin tarihinde, bazı olaylar ve ilişkilerin tartışmalı olabileceği unutulmamalıdır. Ancak, toplumların genel görüşü zaman içinde değişebilir ve diyalog ve anlayış yoluyla daha iyi ilişkiler kurulabilir. Uluslararası ilişkilerde, geçmişte yaşanan olaylardan öğrenilerek daha iyi bir gelecek inşa edebilme çabası önemlidir. Tarihsel olaylar ve travmatik deneyimler, bazı toplumlarda hala derin duygusal etkiler bırakabilir, ancak iletişim ve anlayış, farklı kültürler arasında daha iyi bir anlaşma ve işbirliği sağlama potansiyeline sahiptir.

Doğu Almanya'da "Amerikan emperyalizmi" zaten günlük propagandanın bir parçasıydı. Ancak Batı'da bile, "Amerikalı dostlarımız" resmi söyleminin altında, ABD'yi koruyucu bir güçten çok işgalci olarak gören başka bir okuma her zaman vardı. "Ami eve git" hem solda hem de sağda popüler bir slogandı.

Bu açıdan Başkan Trump'ın açıkladığı asker çekme kararının Almanya'da büyük alkış alması şaşırtıcı değil. Bir YouGov anketine göre, yüzde 47'si ABD birliklerinin azaltılmasını memnuniyetle karşılıyor ve ankete katılanların dörtte biri tamamen geri çekilmeyi destekliyor. Bu tutumu basitçe mevcut Cumhurbaşkanının itici kişiliğine ve politikalarına bağlamak yetersiz kalıyor. Trump, ABD'ye yönelik çekinceler ve nefretler için yalnızca bir yangın hızlandırıcı görevi görüyor ve onlara rasyonel bir görünüm veriyor. Körber Vakfı'nın Kasım 2019'da yaptığı bir ankette Almanların yüzde 50'si ABD ile daha yakın işbirliğinden yana. Yüzde 66'sı Rusya'yla, yüzde 60'ı Çin'le daha yakın ilişkiler kurulmasını istiyordu.

Kendimizi kandırmayalım: Amerika Birleşik Devletleri'nden ayrılma politikası için verimli bir zemin var. Bugün “Avrupa egemenliği” kılığına bürünmeyi seviyor. Bu rüya dansı. Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa, Çin'in büyük güç emellerine karşı ancak güvenlik ve teknoloji politikası açısından birlikte öne çıkabilecekler. ABD'den ayrılma, Avrupa'yı ikiye bölecek ve Rusya ile Çin'in çekim alanına sürüklenecektir. Aynı zamanda, Batı'nın teslim olması, liberal demokrasinin otoriter muhaliflerine küresel sistem rekabetinde muazzam bir destek sağlayacaktır.

Amerikan karşıtlığı, liberal modernite karşıtlarının içinde yüzdüğü bulanık bir çorbadır. Bir kargaşa döneminde özgür yaşam tarzımızı güvence altına almak isteyen herkes, Amerika ile ittifakı yeniden canlandırmak için mümkün olan her şeyi yapmalıdır. Bu, birleşik bir Batı dünyasının güçlü ve istikrarlı bir şekilde hareket etmesi için önemlidir. Elbette, eleştiriler ve endişeler her zaman var olacaktır, ancak Amerika ile birlikte çalışarak, demokratik değerleri ve özgürlüğü savunmak, dış tehditlere ve otoriter rejimlere karşı daha güçlü ve etkili bir şekilde mücadele etmek için en iyi yoldur.

Son olarak, Amerika'nın eleştirilecek yönleri olduğu gibi, önemli başarıları da unutulmamalıdır. Amerika Birleşik Devletleri, dünyanın dört bir yanındaki milyonlarca insan için bir umut ışığı olmuştur. İnsan hakları, özgürlük, eşitlik ve demokrasi gibi değerleri savunan birçok hareket, Amerikan öncülüğünde doğmuş ve dünya geneline yayılmıştır. Bu nedenle, eleştiriler yapılırken, Amerika'nın olumlu etkileri ve katkıları da göz önünde bulundurulmalıdır.

Amerika karşıtlığı tarihsel ve sosyal bir olgu olsa da Batı dünyasının bir arada durabilmesi ve özgürlüğü savunabilmesi için önemli bir müttefiktir. Eleştirilerimiz ve endişelerimiz olabilir, ancak birlikte çalışarak daha iyi bir gelecek için mücadele etmeliyiz.

Sonuç

Amerikan karşıtlığı, tarihsel ve kültürel bir olgu olarak Avrupa kamuoyunda karmaşık bir duygusal karışım yaratmıştır. Amerika Birleşik Devletleri, hem hayranlık hem de nefret uyandıran bir ülke olarak görülmüştür. Avrupa'da, Amerika'nın modernitenin ve kapitalizmin sembolü olarak algılanması, özgürlük ve fırsatlar ülkesi olarak görülmesi, aynı zamanda eleştirilere maruz kalması gibi farklı duygusal tepkiler bir arada var olmuştur.

Tarihsel olarak, Amerika ve Almanya arasındaki ilişki yakından bağlantılıydı. Almanlar, 19. yüzyılda Amerika'ya en fazla göç eden gruplardan biriydi ve bu göç, her iki ülkenin de tarihini ve kültürünü derinden etkilemiştir. Ancak iki dünya savaşı, Amerika ile Almanya'nın düşman olarak karşı karşıya gelmesine neden olmuş ve Amerikan karşıtlığının köklerini güçlendirmiştir.

Bugün Amerikan karşıtlığı hala varlığını sürdürmektedir ve özellikle Amerika Birleşik Devletleri'nin dış politikalarına karşı eleştirilerle kendini göstermektedir. Trump dönemiyle birlikte Amerikan karşıtlığının belirginleştiği görülmüştür. Ancak Amerikan karşıtlığı sadece Amerika'nın politikalarını eleştirmekle sınırlı değildir. Bazıları Amerika'nın kültürel etkilerini ve değerlerini de reddederken, diğerleri Amerika'nın liberal moderniteye yönelik tehdit olarak görmektedir.

Amerika'nın eleştirilmesi ve politikalarının sorgulanması elbette doğal bir süreçtir ve demokratik bir toplumda tartışmaların yaşanması önemlidir. Ancak eleştirirken ve endişelerimizi dile getirirken, Amerika'nın olumlu etkilerini ve katkılarını göz ardı etmemeliyiz. Amerika Birleşik Devletleri, dünyada özgürlük, demokrasi ve insan hakları için mücadele eden birçok harekete ilham vermiştir.

Amerikan karşıtlığı tarihsel bir olgu olsa da Amerika ile birlikte çalışarak güçlü ve istikrarlı bir Batı dünyası oluşturmak mümkündür. Eleştirilerimiz ve endişelerimiz olabilir, ancak Amerika'nın olumlu etkilerini de göz önünde bulundurarak birlikte daha iyi bir gelecek için mücadele etmeliyiz. Özgür yaşam biçimimizi korumak adına Amerika ile ittifakı canlandırmalı ve demokratik değerleri güçlendirmeliyiz. Bu sayede dünya genelinde daha güvenli ve özgür bir gelecek inşa edebiliriz.

22 Temmuz 2023 Lüksemburg